Ik stop ermee

Zo verkondigde ik een week geleden tegen mijn vriend…
(overigens… niet met onze relatie hoor.)
Maar stoppen met een werkplek.
Om daarna weer keihard te gaan twijfelen….
Moet ik er wel mee stoppen?
Wat gaat dat betekenen. Voor de ander, voor de kinderen, voor mijzelf?

Al weken hikte ik tegen deze beslissing aan….
Had ik eerst al een andere vorm gekozen. Een waarvan ik dacht dat het beter passend zou zijn, voor mij goed….

Wie mij al langer volgt weet dat ik fikse hobbels genomen heb de afgelopen jaren. (uit een narcistische relatie gestapt, frozen shoulder, burnout..1….2…en 3)
Al vele keuzes zijn er gemaakt…. Waarbij kiezen voor mijzelf vaak, heel vaak… op de allerlaatste plaats kwam…
Ondertussen is er in die jaren echt wel wat geleerd en sta ik niet meer op die laatste plaats. Zijn er vele momenten dat ik op 1 sta (joepie, dat mag, dat moet, dat is goed).

Nu stond ik dus weer op zo’n punt….
Want hoewel ik dacht dat ik een goede keuze gemaakt had…. Loslaten, maar nét niet helemaal…. bleek dat toch aan mij te wringen.
Al weken was ik niet helemaal fit. Meer pijntjes, meer signalen, van mijn lichaam, van het universum en toch… leek ik al die signalen een soort van te negeren…

Waarom dan?
Omdat…..
Loslaten en zeggen dat iets niet goed meer bij je past. Dat je voor jezelf moet kiezen, omdat het voor jezelf (ik dus!) niet goed meer is. Loyaliteit kan een mooi ding zijn, maar het moet niet ten koste gaan van jezelf.

Dat proces duurde even. Beseffen, overwegen…
Praten praten praten…. en dan toch weer denken….. “ja….. maar….”

Wat ik al eerder zei, een proces…. Dat proces is al een tijd aan de gang en keuzes die je maakt gaan niet altijd vanzelf. Het is een leerproces.
Net zo goed als leren lopen… met vallen en opstaan.

Wanneer ik met kinderen werk heb ik alle geduld van de wereld en zie ik graag dat ze dicht bij hun gevoel blijven. Voor mijn eigen kinderen, maar dus ook voor de kinderen die ik mag begeleiden.
Voelt het niet goed? Dan mag (en moet…) je “nee” zeggen.

Dus…. waarom wil ik dit voor alle kinderen wél. Zeg ik dit tegen mijn vriend en mijn vriendinnen (en collega’s) wel…. en heb ik er voor mijzelf dan vervolgens zo ontzettend veel moeite mee?

Een vraagstuk waar ik nog lekker mee aan de slag mag gaan. Het lukt mij wel steeds beter. Nee zeggen, kiezen voor mijn pad.

Oke, terug bij waar ik was…
“Ik stop ermee”
Deze week hakte ik dus de knoop toch door.
Mijn lijf bleef signalen afgeven en ik ging eindelijk weer luisteren….
Uit dat hoofd, maar in mijn gevoel. dat is soms lastig maar wanneer ik ga wandelen of tekenen/schilderen lukt het beter en kom ik heel dicht bij mijn gevoel. Ondertussen lukt het heel goed om dan dus in het moment écht te voelen en te luisteren naar dat gevoel.
Het voelde niet oke meer… Dat was duidelijk. Ik moet hier mee stoppen en dat gaan aangeven.

Zo moeilijk, want dat betekende dat, daar waar ik mij zo ontzettend fijn gevoeld heb…. toegeven dat ik dat gevoel niet goed meer had. Voelend dat ik andere wegen mag gaan bewandelen.
Mijn pad ligt elders, ik mag mijn weg gaan vervolgen….
Maar om dat te kunnen doen, moest ik nu dus tegen een ander gaan zeggen: “ik stop” (ik wilde net eigenlijk ook nog sorry typen…. maar waarom sorry? Sorry omdat ik voor mijzelf kies? Nee dus…. Je, ik, hoef daar geen sorry voor te zeggen. Het is voor mij beter om een ander pad te kiezen.)

Zo heb ik dus laten weten aan mijn dierbare collega’s en aan de ouders van de kinderen met wie ik mocht werken.
Die stuk voor stuk een plekje in mijn hart hebben gekregen.
Maar waar ik dus nu toch echt afscheid van heb genomen.
NIet dat onze paden niet meer kunnen kruisen, want dat is zeker wel mogelijk.

Ik voel dat er ruimte en tijd gaat zijn voor de Crea-ateliers…. Online mag, voor wie wil.
Maar ik wil de verbinding weer aan gaan. NIet digitaal, maar op locatie.
Dat kan bij mij, maar ook bij jou thuis….

Later meer hierover.